Gereis

Ik voel me alsof ik vier weken heb geleefd in één. Inmiddels ben ik van Bologna naar Pisa gereisd, van Pisa naar Amsterdam, van Amsterdam naar Rotterdam, van Rotterdam weer naar Amsterdam, van Asmterdam naar Raalte, van Raalte weer naar Bologna en van Bologna naar Ravenna, waarna mijn lichaam genoeg had van al dat verplaatsen en me vervolgens verplichtte om me anderhalve dag lang verplicht binnen een plek met een kleine doorsnede te begeven: mijn bed. Inmiddels heb ik met grote blijdschap weer een hoop Nederlandse gezichten kunnen zien en spreken (en ook een hoop niet overigens), heb ik het prachtige Amsterdam bij herfst gezien, heb ik de oude vertrouwde wijsbieb nog even ogezocht en heb ik in Italië nog wat cultuurgesnoven. Want Femke was hier op bezoek en die had wel trek in een lijntje. Na eentje begonnen er echter lichaamsfuncties bij mij uit te vallen, dus het lijntje Bologna - Florence - Bologna moest ze in dr eentje gaan doen zaterdag. Maar met dank aan de bezorgdheid van de thuisoma ("zal ik een dokter bellen?" "Wil je je temperatuur opmeten?" "Als je dorst hebt moet je het zeggen hoor!" "Weet je zeker dat je niet je temperatuur wilt opmeten?") en de bemoedigde woorden van Nietzsche die een lijntje trekt (het blijft om de lijntjes gaan in dit stuk) tussen een kwakkelend lichaam en een krachtig filosoferen met de hamer, ben ik er nu weer helemaal bovenop. En nu ben ik als een gek aan het studeren, want voor morgen moet ik kunnen praten (praten ja!) over 120 pagina's italiaanse psychologie van het geheugen en nog eens 236 pagina's (ongeveer) culturele pscychologie. Tja, je moet er wat voor over hebben om 5 ECTS te behalen...