Een donderdagmiddag in Genua

Het was 17 graden vandaag! Met een felle zon die je in Nederland alleen in hartje zomer tegenkomt. Ik heb, wederom in slechts een shirtje (en een broek natuurlijk, grapjas) op de rotsen gezeten en over zee uitgekeken, naar de vissers, en de bootjes, en de golven die tegen de rotsen slaan.

En toen ik terugwandelde hoorde ik de kerkklokken slaan. En toen heb ik de mis bijgewoond. Niet omdat ik mijn christelijk geloof heb teruggevonden (sorry paps en mams) maar meer voor uhm .. antropologisch onderzoek. Ik moet eerlijk zeggen dat daat wel een beetje ongemakkelijk voelde, tussen al die mensen die zo door en door geloven. Vooral toen de pastoor verkondigde dat het kwaad niet in de samenleving huist, maar in de indivuduele mens - de heiden- zelf, die zondig is, kreeg ik wel even rillingen over mijn rug. De kerk zat stampvol met voornamelijk oude dametjes, waarvoor de kerk ook een sociale functie heeft. Daar worden de laatste roddels besproken (de dochter van die is zwanger en die andere is al weken niet aanwezig - schande!). Toen de pastoor de laatste woorden had uitgesproken begon er gelijk een gekwebbel op vol volume. Er wordt niet gezongen in de kerk, maar wel heel veel gepraat (ook in de kerk hebben Italianen veel woorden nodig natuurlijk), maar wel in italiaans tempo dus zo lang duurde de mis niet. En er wordt veel in koor het geloof beleden. Ik kreeg nog een wantrouwende blik van de pastoor toegeworpen omdat ik niet mee deed met het hardop belijden van het geloof. Maar hij heeft me nog wel willen zegenen gelukkig (of zoiets, volgens mij kreeg ik wijwater over me heen gesprenkeld, misschien ben ik wel opnieuw gedoopt..), dus misschien viel ik niet helemaal door de mand. Daarbij was ik een kop groter dan de meeste aanwezigen, en zie ik er niet heel italiaans uit, dus hij zal wel gedacht hebben dat dat de redenen waren waarom ik niet meekwam met de geloofsbelijdenissen. Maar de oude dametjes waren allang blij iemand van onder de 30 in de kerk te zien...