Regen in Siena

Piove, piove
la gatta non si muove
si accende la candela
si dice buonasera
si accende il lumicino
si dice buon mattino

Het regent, het regent
de poes beweegt zich niet
men steekt de kaars aan
en zegt goedenavond
men steekt het waxinelichtje (of zoiets) aan
en zegt goedenmorgen

Dreaming of Siena

Yesterday, after the language course I was a bit tired -which is quite understandable regarding the time I woke up in the morning-, but since in this place it's better to dream with your eyes wide open, I went for a walk and discovered some real Sienese life outside the ancient city walls. In this country the beautiful houses aren't just to be found in the centre of a town -quite the contrary- so it was a lovely walk. There were some pretty good examples of the perfect house -or should I say castle - and while I'm still waiting for faith to be heading in the other direction, everything stays just as perfect as it was. I can find no other way to put it than saying that this city is giving me lots of space. I feel like living, I feel like creating things (even though for the past three weeks it has been mostly pasta) and sometimes I feel like singing while strolling through these little streets at night. Things are like I had imagined them to be. Italy is a veggie's delight, the sun still gives warmth to the air and the colour of the houses. Most of the men use too many words for what they want to say and think facts & figures are the most important thing in life. The men on the streets whisper unintelligible things as I pass by, and with some difficulty I can stop the tendency of my curiosity to stop and ask what they said. The mosquitoes still think I'm a nice snack, a sin regarding I'm a vegetarian (If I ever discover a people eating mosquito pie, I will not hesitate to make an exception to my vegetarianism) but I can handle this little discomfort. Only four more days doing the antipasto, and then the real Bolognese -vegetarian of course- begins

Raar

Vandaag heb ik mijn italiaanse huisgenootje risotto leren koken.

Ondraaglijke lichtheid

Het leven is licht hier (behalve in de ochtend, dan is het zwaar) en er is vrijwel niets dat op mij drukt. Voor enkele overpeinzingen heb ik enkele uren Macchiavelli's 'Il principe' zittende bij prachtig panorama aan dit dieet van rust toegevoegd, en voilà: bijna de ideale ingredienten voor een perfect Manonleven (het enige dat nog mist zijn enkele geliefden)

Vandaag presenteerde ik een test uit de krant aan de andere studenten. Het ging over soorten wijn en het politieke karakter van de verschillende soorten wijn. Wist u bijvoorbeeld dat Prosecco tentatieven naar Leganord heeft, terwijl de ultieme communist een Lambrusco is en een cabernet franc een ecologist? Ik houd van die italiaanse fijnzinnige schrijfstijl. Ook mijn schrijfstijl werd geprezen overigens, wel drie keer vandaag. Dat betekent ruimte in mijn hoofd. Zoveel ruimte heb ik in jaren niet gehad. En het voelt als mij, het voelt alsof ik weer een manonwortel te pakken heb, een grondstof. Het voelt geweldig.

Oh en een halfuurtje geleden had ik mijn nieuwe huisbaas aan de telefoon, en ze is heel sympathiek. Ik mocht komen kijken wanneer ik zou willen, en dan zou ze mij van het treinstation halen. Toen ik vroeg of 2 uur een geschikte tijd was om te komen (een vrij moeilijke zinsconstructie in het italiaans, dus ik was blij dat ik het eruit had) vroeg ze: bedoel je 2 uur 's middags of 2 uur 's nachts? Incredibile..

Leven als een italiaanse?

Jeetje wat is het moeilijk om nederlands te schrijven als je de hele dag bezig bent woorden in het italiaans te zoeken. Però, vandaag was een prachtige dag. De vijfde dag dat ik te laat naar bed ga, een heel goed teken (alhoewel, eigenlijk ga ik altijd te laat naar bed, maargoed). Morgen is voor het eerst dat ik de stadsmuren weer uitkom; ik heb vijf dagen binnen een straal van 3 kilometer geleefd, een heel raar gevoel. Toch voelt het ook heel normaal nu al. Alles gaat zoals het moet gaat (al was ik een paar keer te laat, maargoed, Spinoza zegt dat ook die dingen gaan zoals ze gaan volgens hun eigen natuur) 's Ochtends haal ik nog snel voor de les begint een cappuccino da portare via aan de bar, dan zijn er de taalcursussen, 's middags maak ik een wandelingetje om de stad te ontdekken en eet ik pasta (en wijn)met mijn franse vrienden, en 's avonds doe ik net of ik huiswerk maak, zit een beetje voor het raam (met het uitzicht), lees de correriere della sera en (bekijk) de italiaanse vogue, luister een beetje muziek en eet (en drink) met nieuwgevonden vrienden. Italiaans gaat erg goed, vandaag vroeg de persoon achter de balie bij de bios of ik italiaanse was, nadat ik in het italiaans op zijn nieuwgevonden engels antwoordde, en mijn grote gat in de italiaanse grammatica weet ik nog goed te verbergen in de lessen. Morgen gaan we naar San Gimignano met de bus, en nu ga ik slapen en hopen niet te moe&misselijk te worden morgen. Oh, het is ook nog steeds heerlijk weer hier, trouwens! (muhaha)

Dag des oordeels

Vandaag was de dag des oordeels. De mensen van de taalcursus zijn in groepen verdeeld met verschillende niveaus. En nu ben ik met gemengde gevoelens in het hoogste niveau geplaatst. Het voelt toch altijd wel fijner voor het ego om een beetje op gelijk niveau te zitten als de anderen (want vele zijn veel beter dan ik), maar aan de andere kant: Ik leer er veel van. Maar die grammaticatoets van vanochtend was echt terribile. Dus ik vertel mezelf weer eens er wat moeite in te stoppen. Ik heb geen wijn gedroken bij het eten, een grote persoonlijke overwinning moet ik zeggen, en nu zit ik dus op mijn kamer om te studeren. Hmm. Studeren dus. Mijn onderbewuste geeft een automatische reactie van aversie, en mijn bewuste ik wil eigenlijk ook veel liever een beetje op het piazza del campo hangen, dus ik zit hier een soort van non-gevecht te voeren tegen een dun laagje ratio.

Ah, ik was door Siena aan het lopen rond een uur of acht, zoekende naar een supermarkt, maar die verstoppen ze allemaal hier (net als alle andere winkels, de zwembaden, nouja eigenlijk alles zo'n beetje) toen ik opeens prachtige vioolmuziek hoorde. Dat, in combinatie met de kleine slingerende straatjes en straatlantaarns bij schemering. Het was even helemaal een italiaanse film. Gelukkig stopte de man net met spelen voordat de melancholie mij helemaal in zijn greep had.

Studeren dus..

Ontmoeting met Siena

Sono arrivata a Siena!

Mijn handdoek die ik vanochtend onder het raam (op de derde verdieping) hing om te drogen is spoorloos verdwenen, tijdens de taaltoest kon ik alleen maar denken aan de cappuccino die ik vanochtend had gemist en bij de bakker vroeg ik of er hond op een croissantje zat... leven als een italiaanse gaat nog niet helemaal gesmeerd. Maar ik ben er! En ik heb zelfs niet in het park geslapen. Toen ik gister een half uur aan het wachten was vergat ik dat het in Italie niet echt een pre is om op tijd te komen, en ik ging zelf maar op zoek naar een plek om de nacht door te brengen. Maar net toen ik een bus naar het centrum in wilde stappen was daar opeens Aurore, een frans meisje met een kamer in het historische centrum van Siena. Dus daar ben ik nu. En dit is mijn uitzicht: