Leven als een italiaanse?

Jeetje wat is het moeilijk om nederlands te schrijven als je de hele dag bezig bent woorden in het italiaans te zoeken. Però, vandaag was een prachtige dag. De vijfde dag dat ik te laat naar bed ga, een heel goed teken (alhoewel, eigenlijk ga ik altijd te laat naar bed, maargoed). Morgen is voor het eerst dat ik de stadsmuren weer uitkom; ik heb vijf dagen binnen een straal van 3 kilometer geleefd, een heel raar gevoel. Toch voelt het ook heel normaal nu al. Alles gaat zoals het moet gaat (al was ik een paar keer te laat, maargoed, Spinoza zegt dat ook die dingen gaan zoals ze gaan volgens hun eigen natuur) 's Ochtends haal ik nog snel voor de les begint een cappuccino da portare via aan de bar, dan zijn er de taalcursussen, 's middags maak ik een wandelingetje om de stad te ontdekken en eet ik pasta (en wijn)met mijn franse vrienden, en 's avonds doe ik net of ik huiswerk maak, zit een beetje voor het raam (met het uitzicht), lees de correriere della sera en (bekijk) de italiaanse vogue, luister een beetje muziek en eet (en drink) met nieuwgevonden vrienden. Italiaans gaat erg goed, vandaag vroeg de persoon achter de balie bij de bios of ik italiaanse was, nadat ik in het italiaans op zijn nieuwgevonden engels antwoordde, en mijn grote gat in de italiaanse grammatica weet ik nog goed te verbergen in de lessen. Morgen gaan we naar San Gimignano met de bus, en nu ga ik slapen en hopen niet te moe&misselijk te worden morgen. Oh, het is ook nog steeds heerlijk weer hier, trouwens! (muhaha)