Genova

Hier woon ik vanaf Januari:

Een teken van leven

Sorry vrienden. Ik leef nog! Al zijn de omstandigheden niet zo optimaal als ik zou willen. Ten eerste moet je om filosofie te studeren niet in Italie zijn. Ik was gewaarschuwd door meneer Groenendijk, maar nu zag ik het zelf: De italiaanse professor (vooral die in filosofie!) is een soort God hier. Ook al verdient hij niet zoveel, zijn sociale status is onwijs veel groter dan die van een universitair docent in Nederland. En waag het niet om als eigenwijze filosofiestudent aan die ivoren toren te komen.. Goed, dat deed ik dus wel. Vrij goed vond ik, met argumenten, rationeel, zoals dat hoort in filosofie. Was niet ok. De docent gaf me -- als waardering voor mijn tekst (en aangezien de normering ging van -- tot +++ betekent dat dus: heel slecht) en enige discussie was onmogelijk. Met japans gaat het gelukkig wel goed, dus ik probeer me daar nu op te storten. Alsmede op het schrijven van mijn bachelorscriptie. Maar ook dat gaat niet van harte. De omstandigheden zijn niet optimaal. Bologna heeft niet mijn hart gestolen en ik heb de neiging hier weg te gaan. Dat heeft nog een belangrijke reden, en heeft te maken met de geografische ligging van de stad. Bologna ligt in Noord italie, vrij in het midden, en is omgeven door bergen. Dat betekent dat alle lucht en alle vochtigheid in het bergdal blijft hangen. In de zomer stikt men van de klamme hitte, in de winter blijft de griep in de stad hangen en drinkt de vochtige koude lucht zich door je kleding heen en blijft ook de griep hangen. Ik ben inmiddels al twee keer twee dagen ziek geweest (en ik ben normaal nooit ziek) en heb al drie keer onwijze pijn aan mijn keel gehad, waarvan een keer keelontsteking. Dit is geen stad voor gevoelige wezens. Het weer lijkt op de mensen over te slaan, die zo koud en grijs zijn als de lucht die boven Bologna hangt. Op straat zie ik weinig mensen waarvan ik de behoefte voel om ze beter te leren kennen. De blikken zijn koud en op materiele zaken gericht. Mensen kopen prachtige kleding en mooie huizen om zich beter te voelen, voor een tijdje. Het bolognese accent doet pijn aan mijn oren. De vrouwen hebben hoge kraakstemmen waarmee ze praten over zaken die het niet waard zijn om zoveel woorden aan vuil te maken.

Dus, er treedt een wending om in mijn persoonlijk klimaat hier. Ik maak in ieder geval het semester af en dan zie ik wat ik doe (kijk eens het voordeel van je een jaar uit je naad werken zodat je een jaar in vrijheid kunt leven) Natuurlijk zijn er ook positieve kanten. De huisbazin (of "huisoma") is een schat die veel te vriendelijk is en daardoor moet lijden (ze heeft haar kinderen te veel verwend en lijdt nu onder alle ruzies om geld wat haar dochters van haar eisen). Maar we hebben goede gesprekken en kijken samen stomme tv-programma's. Ze bekommert zich om me als ik een paar dagen wegga en ze vriest bananen voor me in als ik keelpijn heb. Verder heb ik wat mensen ontmoet die ik heel erg mag. Grappig genoeg komen ze allemaal uit zuid-Italie. Er is een groep van muzikanten en een groep van luisteraars die elkaar elke week ontmoeten. Verder zijn er een groep studenten waar ik mee uitga naar leuke verborgen plekjes in Bologna. Maar blijkbaar is dat niet genoeg voor mij. Wordt vervolgd..

Gereis

Ik voel me alsof ik vier weken heb geleefd in één. Inmiddels ben ik van Bologna naar Pisa gereisd, van Pisa naar Amsterdam, van Amsterdam naar Rotterdam, van Rotterdam weer naar Amsterdam, van Asmterdam naar Raalte, van Raalte weer naar Bologna en van Bologna naar Ravenna, waarna mijn lichaam genoeg had van al dat verplaatsen en me vervolgens verplichtte om me anderhalve dag lang verplicht binnen een plek met een kleine doorsnede te begeven: mijn bed. Inmiddels heb ik met grote blijdschap weer een hoop Nederlandse gezichten kunnen zien en spreken (en ook een hoop niet overigens), heb ik het prachtige Amsterdam bij herfst gezien, heb ik de oude vertrouwde wijsbieb nog even ogezocht en heb ik in Italië nog wat cultuurgesnoven. Want Femke was hier op bezoek en die had wel trek in een lijntje. Na eentje begonnen er echter lichaamsfuncties bij mij uit te vallen, dus het lijntje Bologna - Florence - Bologna moest ze in dr eentje gaan doen zaterdag. Maar met dank aan de bezorgdheid van de thuisoma ("zal ik een dokter bellen?" "Wil je je temperatuur opmeten?" "Als je dorst hebt moet je het zeggen hoor!" "Weet je zeker dat je niet je temperatuur wilt opmeten?") en de bemoedigde woorden van Nietzsche die een lijntje trekt (het blijft om de lijntjes gaan in dit stuk) tussen een kwakkelend lichaam en een krachtig filosoferen met de hamer, ben ik er nu weer helemaal bovenop. En nu ben ik als een gek aan het studeren, want voor morgen moet ik kunnen praten (praten ja!) over 120 pagina's italiaanse psychologie van het geheugen en nog eens 236 pagina's (ongeveer) culturele pscychologie. Tja, je moet er wat voor over hebben om 5 ECTS te behalen...

Dag

Inmiddels ziet een Manondag er ongeveer als volgt uit: Om een uur of 9 spannen al mijn rugspieren zich gezamenlijk aan vanwege het oorverdovende geluid van de wekker die zich iets te dicht naast mijn gevoelige oren bevindt. Dan schuivel..eehh schuifel (dankje Mig!) ik richting douche die altijd te koud is (maar ik prefereer mijn douchewater dan ook kokend, als het velletje blank blijft is het zeker te koud) en kom erachter dat het concept de avond vantevoren ontbijt kopen nog steeds geen gewoonte is geworden. Na enkele kruimeltjes achtergebleven ontbijt en een kopje sterpe italiaanse koffie loop ik, wakker inmiddels, naar mijn fiets (!) die me naar het centrum brengt. Om kwart voor 11 loop ik in verstelde pas (want ik denk nog steeds dat het een probleem is als je een half uur te laat college binnenkomt) langs alle andere studenten die (op hun gemak) Via Zamboni doorkruisen, om bij mijn italiaanse medestudenten te voegen bij het college psychologie van het geheugen. Na dat college heb ik nog twee uur om een beetje door Bologna te zwalken op zoek naar koffie, enkele reflecties van medestudenten en andere Bolognese kennissen en iets eetbaars, waarna tussen 3 en 5 het college ‘gechiedenis van de antieke filosofie’ begint. Twee uur reflectie over de betekenis van het begrip ‘geluk’ voor ons modernen, afgezet tegen de betekenis die de antieken aan dit begrip verleenden. Moe en voldaan van alle reflectie keer ik dan naar huis terug, waar ik wat over koetjes en kalfjes praat met de 68-jarige huisbazin, wat te eten maak, nog enkele filosofische reflecties van Spinoza (want die scriptie moet ook nog geschreven worden dit jaar) tot me neem en dan een soort om me dan aan een soort van fusion-cooking tussen de italiaanse keuken, enkele Manontoevoegingen en wat er voorhanden is in de koelkast. Dan resten er nog een paar uur hersendodende televisie maar toch ook erg vermakelijke (ik geloof dat het programma in Nederland ‘deal or no deal’ heet, zo heb ik me door mijn liefste zusje laten informeren). Oh en ik ben fan van de italiaanse dansen met sterren! Dit is voor maandag tot en met woensdag. Op donderdag en vrijdag bestaat de lesstof uit Japanse taal en cultuur, waar we in 2 lesdagen 70 karakters uit ons hoofd moeten leren. Geen gemakkelijke kost dus (en ook in het Japans is mijn handschrift niet om over, of mee, naar huis te schrijven) maar wel erg leuk. Mijn activiteiten in het weekend daar valt geen mouw op te.., geen spelt op te...(ik ben het gezegde kwijt) in het vooruitzicht staat een bezoekje aan Noord-Italie gepland (zeg maar tot aan Rome), verspreid over dit jaar.

Piazza maggiore, Bologna

It's cold! And it's raining! I'm happy though, at the central square with my computer on my lap, connecting to the world..



raining in the sing.jpg
Originally uploaded by Securitas et Pax

Nederlandsche taal

Vorige week was zwaar want ik werd met een nieuwe taal geconfronteerd: Het Nederlands. Het leek of deze taal zich na anderhalve maand Italiaans stiekempjes via een zijdeurtje mijn hersenpan had willen verlaten. Ik riep het gelukkig nog net op tijd terug. "Riep? Is dat de verleden tijd van het werkwoord roepen?", vroeg ik afgelopen zaterdag in een staat van oprechte verbazing aan mijn vader. Paps antwoordde instemmend, maar met een lichte blik van wanhoop, waaruit sprak dat of misschien alle moeite om zijn dochter de eerste paar jaar van haar leven de beginselen van de Nederlanse taal bij te leren nu voor niets was geweest. Maar gelukkig, na 3 dagen hard oefenen kwamen de zinnen gelukkig weer een beetje terug.

Bezoek vanuit het thuisland

Paps en geliefde zusje Lisa kwamen vorige week donderdag om een uur of 11 ‘s avonds, en zijn gistermiddag (want ik schreef dit afgelopen woensdag) weer naar de (nu nog) koudere lage landen vertrokken. Ze hebben de bolognese mentaliteit van mijn sluwe en op de centen lettende (mama is er niets bij!) huisbazin ontdekt (mevrouw Palotti, voor de gelegenheid tot mevrouw Malotie omgedoopt), de ijsjes en de trattoria’s van Bologna ontdekt en de winkelgallerien van Milaan, een stad die overigens een beetje tegenviel als ‘creatieve stad’. Milaan lijkt meer een grijzemuizen werkstad waar af en toe een meeting is van creatievelingen in de mode wanneer de collecties worden getoond, of in design vanwege de salone di mobile. Maar Lisa vond alle vitrines van Armani, Dolce & Gabbana en Gucci (Viktor & Rolf niet gezien overigens, dat was wel jammer) natuurlijk geweldig, en de binnenkant van alle grote modewinkelketens die in elke grote stad hetzelfde zijn (Zara, H&M) en de Duomo was prachtig (van buiten tenminste, we zijn niet naar binnen geweest) Maandag hebben pappa en lisa het gebrek aan cultuur van Milaan nog even ingehaald in Ravenna, terwijl voor mij de dagelijkse collegecyclus weer begon. Gister hebben we gedrieen nog een afscheidspicknick bij het park (want het park bleek toch verder weg dan ik dacht) gedaan, en zijn onze wegen weer gescheiden.

Bologna

Excuses dagboek, ik heb je verwaarloosd. Ik heb je niets verteld over de stad van de bogen, over de colleges die achter de bogen plaasvinden en de mensen die erachter wonen. La dotta, la grassa, la rossa….Bologna!

‘La dotta’ staat voor de geleerden. Bologna is geen plaats om te verdrinken in de lieflijke middeleeuwse omgeving, geen plaats om lange wandelingen te maken in de zomer (want daarvoor is het klimaat te Nederlands: zo humid (het nederlandse woord kan ik even niet vinden) dat je uit je voegen barst in de zomer. Eri s dan ook geen moer te beleven als het academisch jaar op zijn einde loopt), in Bologna leest men. Goed op te merken aan de oudste universiteit van Europa, met bijpassende studentendichtheid, en op elke hoek van de straat een boekwinkel met alle boeken die je kunt verzinnen. Alleen in het italiaans, dat wel. Voor de andere talen moet je naar de internationale boekwinkel.

‘La grassa’ betekent vet, maar betekent eigenlijk vooral dat je hier in Bologna zo lekker kunt eten. Veel vlees in de originale keuken, dat wel. Maar mij is toevertrouwd dat de italianen hun dieren als hun eigen kinderen behandelen, dus ik heb (vergeef mij die-hards) ook van de kadavers gegeten, en kan na in de afgelopen vier dagen vijf keer uit eten te zijn geweest deze uitrdrukking over Bologna met nadruk bevestigen.

‘La rossa’ betekent dat het Kommunistisch Manifest hier nog altijd levend is onder de bevolking. Ook dat heb ik gemerkt. Studenten die massaal in processie door de straten van Bologna marcheren tegen de macht van het kapitalisme, lezingen over het communisme (waar ik me overigens voor heb opgegeven, ben erg benieuwd naar wat voor strijdlust er leeft onder de studentenbevolking), krantjes met marxiaanse retorica waar marx nog wat van zou kunnen leren, en het kommunistisch manifest in twee talen voor maar 10,-. Dat ik daar met mijn Luis Vuitton collegetas rondliep was blijkbaar geen reden om me toch ook niet over te halen de collages te bezoeken, dus binnenkort zal ik ook met dit derde aspect van Bologna nader in contact komen.

Wandeling door Bologna

Tegen het vallen van de avond, om een uur of 5 (hoewel de Italianen schijnen te vinden dat de avond al na hetmiddageten begint) maakte ik een rustig wandeligetje door de stad om even bij te komen van alle informatie die tijdens de colleges op me af was gevuurd, en opeens, in een klein verlaten straatje, hoorde ik prachtige vioolmuziek. Het was net een filmscene: als achtergrond het kleine straatje met huizen in alle schakeringen rood, de prachtige muziek als subtiele achtergrondmuziek om het dromerige karakter van het straatje te benadrukken en de hoofdrolspeler die, om even bij te komen van de informatie die tijdens de colleges op haar af zijn gevuurd, een wandelingetje maakt door de straatjes van Bologna. De muziek hint dat haar daar om de hoek misschien wel een verrassing staat te wachten, zij het de liefde van haar leven, zij het een wrede moordenaar.

Echter, om de hoek gekomen merkte ik dat de sfeer van de muziek en die van de enschenering inmiddels flink uit elkaar begonnen te lopen. Om de hoek werd ik eerst aangestaard door een bewakingscaerra, waarna ik twee tellen later werd begroet door een onwelriekende urinegeur. Ineens werd de situatie duidelijk. Deze prachtige vioolmuziek is geen welwillend gebaar van het goedige Bolognese stadsbestuur aan zijn burgers geweest, maar het is dezelfde tactiek –alleen een stuk eleganter uitgevoerd – als in de Amsterdamse metrohallen wordt ingezet om bivakkerende junkies te weren van rustige en afgelegen plekjes in de stad. Wellicht ljik ik met mijn eerste associatie overde herkomst van deze muziek een naiëve dromer voor u, nuchtere Hollanders, maar ik zweer u: dat is niet mijn schuld. Want in zo'n prachtige omgeving vergeet men al gauw het bestaan van een of andere harde realiteit. Een realiteit die overigens snel weer terugkeert wanneer men bijna wordt geschept door een autobus die in volle vaart langsscheurt. Maar wat eigenlijk het allerbelangrijkste is wat ik hier terugvind en die maand in Siena heb gemist: fietsen! Tja, ik blijf toch een Nederlander...

Regen in Siena

Piove, piove
la gatta non si muove
si accende la candela
si dice buonasera
si accende il lumicino
si dice buon mattino

Het regent, het regent
de poes beweegt zich niet
men steekt de kaars aan
en zegt goedenavond
men steekt het waxinelichtje (of zoiets) aan
en zegt goedenmorgen

Dreaming of Siena

Yesterday, after the language course I was a bit tired -which is quite understandable regarding the time I woke up in the morning-, but since in this place it's better to dream with your eyes wide open, I went for a walk and discovered some real Sienese life outside the ancient city walls. In this country the beautiful houses aren't just to be found in the centre of a town -quite the contrary- so it was a lovely walk. There were some pretty good examples of the perfect house -or should I say castle - and while I'm still waiting for faith to be heading in the other direction, everything stays just as perfect as it was. I can find no other way to put it than saying that this city is giving me lots of space. I feel like living, I feel like creating things (even though for the past three weeks it has been mostly pasta) and sometimes I feel like singing while strolling through these little streets at night. Things are like I had imagined them to be. Italy is a veggie's delight, the sun still gives warmth to the air and the colour of the houses. Most of the men use too many words for what they want to say and think facts & figures are the most important thing in life. The men on the streets whisper unintelligible things as I pass by, and with some difficulty I can stop the tendency of my curiosity to stop and ask what they said. The mosquitoes still think I'm a nice snack, a sin regarding I'm a vegetarian (If I ever discover a people eating mosquito pie, I will not hesitate to make an exception to my vegetarianism) but I can handle this little discomfort. Only four more days doing the antipasto, and then the real Bolognese -vegetarian of course- begins

Raar

Vandaag heb ik mijn italiaanse huisgenootje risotto leren koken.

Ondraaglijke lichtheid

Het leven is licht hier (behalve in de ochtend, dan is het zwaar) en er is vrijwel niets dat op mij drukt. Voor enkele overpeinzingen heb ik enkele uren Macchiavelli's 'Il principe' zittende bij prachtig panorama aan dit dieet van rust toegevoegd, en voilà: bijna de ideale ingredienten voor een perfect Manonleven (het enige dat nog mist zijn enkele geliefden)

Vandaag presenteerde ik een test uit de krant aan de andere studenten. Het ging over soorten wijn en het politieke karakter van de verschillende soorten wijn. Wist u bijvoorbeeld dat Prosecco tentatieven naar Leganord heeft, terwijl de ultieme communist een Lambrusco is en een cabernet franc een ecologist? Ik houd van die italiaanse fijnzinnige schrijfstijl. Ook mijn schrijfstijl werd geprezen overigens, wel drie keer vandaag. Dat betekent ruimte in mijn hoofd. Zoveel ruimte heb ik in jaren niet gehad. En het voelt als mij, het voelt alsof ik weer een manonwortel te pakken heb, een grondstof. Het voelt geweldig.

Oh en een halfuurtje geleden had ik mijn nieuwe huisbaas aan de telefoon, en ze is heel sympathiek. Ik mocht komen kijken wanneer ik zou willen, en dan zou ze mij van het treinstation halen. Toen ik vroeg of 2 uur een geschikte tijd was om te komen (een vrij moeilijke zinsconstructie in het italiaans, dus ik was blij dat ik het eruit had) vroeg ze: bedoel je 2 uur 's middags of 2 uur 's nachts? Incredibile..

Leven als een italiaanse?

Jeetje wat is het moeilijk om nederlands te schrijven als je de hele dag bezig bent woorden in het italiaans te zoeken. Però, vandaag was een prachtige dag. De vijfde dag dat ik te laat naar bed ga, een heel goed teken (alhoewel, eigenlijk ga ik altijd te laat naar bed, maargoed). Morgen is voor het eerst dat ik de stadsmuren weer uitkom; ik heb vijf dagen binnen een straal van 3 kilometer geleefd, een heel raar gevoel. Toch voelt het ook heel normaal nu al. Alles gaat zoals het moet gaat (al was ik een paar keer te laat, maargoed, Spinoza zegt dat ook die dingen gaan zoals ze gaan volgens hun eigen natuur) 's Ochtends haal ik nog snel voor de les begint een cappuccino da portare via aan de bar, dan zijn er de taalcursussen, 's middags maak ik een wandelingetje om de stad te ontdekken en eet ik pasta (en wijn)met mijn franse vrienden, en 's avonds doe ik net of ik huiswerk maak, zit een beetje voor het raam (met het uitzicht), lees de correriere della sera en (bekijk) de italiaanse vogue, luister een beetje muziek en eet (en drink) met nieuwgevonden vrienden. Italiaans gaat erg goed, vandaag vroeg de persoon achter de balie bij de bios of ik italiaanse was, nadat ik in het italiaans op zijn nieuwgevonden engels antwoordde, en mijn grote gat in de italiaanse grammatica weet ik nog goed te verbergen in de lessen. Morgen gaan we naar San Gimignano met de bus, en nu ga ik slapen en hopen niet te moe&misselijk te worden morgen. Oh, het is ook nog steeds heerlijk weer hier, trouwens! (muhaha)

Dag des oordeels

Vandaag was de dag des oordeels. De mensen van de taalcursus zijn in groepen verdeeld met verschillende niveaus. En nu ben ik met gemengde gevoelens in het hoogste niveau geplaatst. Het voelt toch altijd wel fijner voor het ego om een beetje op gelijk niveau te zitten als de anderen (want vele zijn veel beter dan ik), maar aan de andere kant: Ik leer er veel van. Maar die grammaticatoets van vanochtend was echt terribile. Dus ik vertel mezelf weer eens er wat moeite in te stoppen. Ik heb geen wijn gedroken bij het eten, een grote persoonlijke overwinning moet ik zeggen, en nu zit ik dus op mijn kamer om te studeren. Hmm. Studeren dus. Mijn onderbewuste geeft een automatische reactie van aversie, en mijn bewuste ik wil eigenlijk ook veel liever een beetje op het piazza del campo hangen, dus ik zit hier een soort van non-gevecht te voeren tegen een dun laagje ratio.

Ah, ik was door Siena aan het lopen rond een uur of acht, zoekende naar een supermarkt, maar die verstoppen ze allemaal hier (net als alle andere winkels, de zwembaden, nouja eigenlijk alles zo'n beetje) toen ik opeens prachtige vioolmuziek hoorde. Dat, in combinatie met de kleine slingerende straatjes en straatlantaarns bij schemering. Het was even helemaal een italiaanse film. Gelukkig stopte de man net met spelen voordat de melancholie mij helemaal in zijn greep had.

Studeren dus..

Ontmoeting met Siena

Sono arrivata a Siena!

Mijn handdoek die ik vanochtend onder het raam (op de derde verdieping) hing om te drogen is spoorloos verdwenen, tijdens de taaltoest kon ik alleen maar denken aan de cappuccino die ik vanochtend had gemist en bij de bakker vroeg ik of er hond op een croissantje zat... leven als een italiaanse gaat nog niet helemaal gesmeerd. Maar ik ben er! En ik heb zelfs niet in het park geslapen. Toen ik gister een half uur aan het wachten was vergat ik dat het in Italie niet echt een pre is om op tijd te komen, en ik ging zelf maar op zoek naar een plek om de nacht door te brengen. Maar net toen ik een bus naar het centrum in wilde stappen was daar opeens Aurore, een frans meisje met een kamer in het historische centrum van Siena. Dus daar ben ik nu. En dit is mijn uitzicht: